به عنوان پدر/مادر٬ وظیفه دارید تا کودکتان را راهنمایی کنید. ولی نحوه اجرای رفتار اصلاح گرانه تان٬ مستقیما روی روان و رفتار آینده کودک تان اثر خواهد گذاشت.
اگر ناچار شدید که به خاطر مشکلی٬ با کودکتان برخورد کنید٬ از نقد کردن شخصیت اش٬ سرزنش کردن اش و دنبال مقصر گشتن پرهیز کنید. این کار می تواند باعث کاهش اعتماد به نفس او شود و به ایجاد کینه و خشم منجر شود. در مقابل تلاش کنید تا رفتار درست را در او پرورش دهید و او را به کار بهتر تشویق کنید٬ حتی زمانی که در حال یاددادن قانونمندی به او هستید. به کودکتان نشان دهید از او انتظار رفتار مناسب تری دارید٬ اما عشق شما به او پابرجاست.
برای مطالعه دقیق تر در مورد رفتار موثر والد و کودک٬ می توانید از مطالب این سایت استفاده کنید.
نیویورک تایمز در مقاله ای که چند سال پیش منتشر کرده٬ به طور مفصل به موضوع عشق بدون قید و شرط پرداخته است.
نویسنده در ابتدا اشاره می کند که حدود ۵۵ سال پیش بود که کارل راجرز٬ روانشناس٬ گفت دوست داشتن به تنهایی کافی نیست. بلکه باید این دوست داشتن بدون قید و شرط باشد. در صورتی که پیام هایی که ما دریافت می کنیم درست خلاف آن است.
رفتار والدین ما دو پایه اصلی دارد: به کودک خود محبت کنید وقتی خوب است٬ به او محبت نکنید وقتی بد است.
البته این مقاله یادآور می شود که عشق همراه قید و شرط٬ تنها یک روش قدیمی و از مد افتاده نیست. کسانی هستند که به جای تنبیه بدنی٬ از عبارت جا افتاده «تایم اوت» استفاده می کنند و با خشونت کودک را ایزوله می کنند. شاید بتوان «تایم اوت» را معادل همان «تا سه می شمرم» دانست که پدر/مادرها در ایران استفاده می کردند و می کنند. برای این افراد٬ کودک مورد عشق و محبت است تا زمانی که کاری را که ما می گوییم انجام دهد. راجرز معتقد است این روش از پدر/مادر بودن با قید و شرط٬ نوعی تنبیه کردن کودک و واداشتن او به «به دست آوردن عشق و محبت پدر/مادر» است که تبعات روانی برای کودک به همراه خواهد آورد.
یک تحقیق علمی انجام شده در سال ۲۰۰۴ نشان می دهد که کودکانی که با قید و شرط از سوی والدین شان پذیرفته و دوست داشته شده اند٬ در بزرگسالی به سمت فعالیت هایی رفته اند که پدر یا مادرشان دوست داشته اند. اما این کودکان اغلب احساس بی علاقگی و نفرت از پدر/مادرشان را نشان داده اند. تاکید داشته اند که کاری که انجام داده اند با یک فشار و اجبار درونی همراه بوده نه به دلیل انتخاب واقعی. علاوه بر این ها٬ خوشحالی شان از به دست آوردن موفقیت٬ معمولا موقتی است و به سرعت به احساس گناه یا شرم تبدیل می شود.
طبق این تحقیق زنان بزرگسالی هم که در کودکی تجربه عشق با قید و شرط را داشته اند٬ خود را کم ارزش تر از دیگران احساس می کنند. این افراد٬ بیشتر تمایل دارند که به عنوان مادر٬ محبت با قید و شرط ابراز کنند.
بتلهیم٬ روانشناس کودک٬ که پیش از این متوجه شده بود که «تایم اوت»(مهلت تهدید آمیزی که پدر/مادر به کودک می دهند تا کارش را اصلاح کند)٬ باعث بروز اضطراب در کودک می شود٬او آن را در هیچ شرایطی پیشنهاد نمی کند. او می گوید :«وقتی کلام ما برای مجاب کردن کودک به انجام کاری کافی نیست٬ دریغ کردن محبت و توجه مان از او٬ تنها راه باقیمانده به نظر می رسد که می تواند او را وادار کند تا از ما پیروی کند.»
اما اطلاعات به دست آمده نشان می دهد که دریغ کردن عشق٬ به همراهی و اجابت کردن کودک از ما منجر نمی شود. در عین حال که به رشد قدرت تشخیص خوب وبد در کودک نیز نمی انجامد.
طبق بررسی های صورت گرفته٬ پیشنهاد می شود که عشق بی دریغ توسط پدر/مادر و همچنین معلم با حفظ استقلال کودک همراه شود: تشریح دلیل در مورد هر درخواست یا دستور٬ پیش رو گذاشتن امکان انتخاب بین گزینه های مختلف٬ مشوق بودن کنترل همراه دخالت کردن٬ و تلاش برای نگاه کردن از زاویه دید کودک.
بسیاری از شما ممکن است ادعا کنید که ما بدون هیچ قیدی فرزندمان را دوست داریم. اما آن چه به حساب می آید این است که کودک چه اندازه احساس دوست داشته شدن بدون قید و شرط می کند٬ حتی وقتی به اهداف اش نرسیده است.