همزمان که کودک رشد می‌کند و هویت شخصی خودش را در بیرون از خانه تعریف می‌کند٬ همچنان به کمک٬ حمایت و راهنمایی والدین اش برای موفقیت در برقراری روابط اجتماعی با دیگران نیاز دارد. به عنوان مثال او همچنان نیاز به یادآوری برای رعایت مسایل بهداشتی٬ فعالیت‌های روزانه و تکالیف مدرسه دارد. گرچه بدن اش به سرعت رشد می‌کند٬ اما از نظر فیزیکی بیشتر از آنچه واقعا رشد کرده است٬ بزرگسال دیده می‌شود. کودکان در حال رشد٬ نه تنها برای فعالیت های روزمره شان و ایجاد تعادل بین مسئولیت هایشان با دیدن تلویزیون و انجام بازی های کامپیوتری و ویدیویی به کمک نیاز دارند٬ بلکه برای ساختن روابط اجتماعی شان نیز به حمایت والدین شان نیاز خواهند داشت. مسایل اجتماعی پیش روی کودک همان قدر اهمیت دارد که مسایل پیش روی تحصیلی و سلامت او. والدین می‌توانند کلید اصلی دستیابی کودکان برای فهم جنبه های مختلف روابط اجتماعی و دستیابی به آن باشند.
اولین مرحله٬ درک قدم های اصلی اجتماعی شدن و توجه به کودک در برداشتن این قدم ها است. به عنوان مثال٬ تغییر از مرحله بازی های فردی و ارتباط خاص با والدین به بازی های گروهی٬ یکی از مهم ترین مراحل رشد روابط اجتماعی کودک را شکل می‌دهد. اگر والدین در حضور والدین همبازی کودک خود٬ کودکان را به یکدیگر معرفی کنند٬ می‌توانند قدم موثری در این مسیر بردارند. اگر در دیدارهای بعدی٬ همه شرایط برای کودکان راحت و آرامش‌بخش باشد٬ آن ها این فرصت را خواهند داشت تا کم کم بدون نیاز به دخالت والدین شان البته همچنان تحت نظارت آن ها٬ با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. این اتفاق٬ زمانی که والدین یا سرپرست کودک٬ او را به گروه معرفی می‌کند و بعد به آن ها فضایی برای ارتباط برقرار کردن می‌دهد و تنها نقش نظارتی می‌گیرد٬ می‌تواند در گروه های کوچک تر هم بیفتند. با در نظر گرفتن سن کودک٬ او باید کم کم این آزادی را پیدا کند که بدون حضور والدین یا سرپرست اش در خانه دوستانش بماند٬ با این حال والدین و سرپرست باید به او و محل اقامت اش دسترسی داشته باشند. با بزرگتر شدن کودک٬ او می‌تواند با دخالت کمتر از سوی والدین یا سرپرستش به خانه دوستانش برود.
همانطور که ضروری است تا به کودک آزادی عمل داده شود تا روابط اجتماعی را درک کند٬ مهم است تا کودک رفتار مناسب و نامناسب را هم تشخیص دهد. رفتار نامناسب می‌تواند در گفتار یا عملکرد کودک خود را نشان دهد. گفتار نامناسب می‌تواند به صورت ناسزا ظاهر شود یا کلمات توهین آمیز. این گفتار لازم است تا به دقت و سریع اصلاح شوند اما برای اصلاح آن ها نباید با عصبانیت برخورد شود و کودک نباید احساس کند که توسط والدین یا سرپرست اش سرکوب شده است.
همچنین ملاقات با معلم کودک برای بررسی نحوه رفتار اجتماعی کودک در محیط خانه و مدرسه و نیازهای او برای اجتماعی شدن در داخل و بیرون از کلاس درس٬ می تواند به شکل دادن رفتار او کمک کند. تا زمانی که کودکان در مدرسه حاضر اند٬ آن ها مایل اند که با همسالان خود جور شوند و تجربه «بودن» در ساختار مدرسه می توان
د به آن ها کمک کند تا احساس کنند که بخشی از آن ساختار هستند. در عین حال گفت و گو با معلم کودک در شرایطی که او دچار اختلال یادگیری مانند ADHD است٬ ضروری است٬ به دلیل این که در چنین شریطی٬ آن ها ممکن است برای هماهنگ شدن با آداب اجتماعی٬ تحلیل اطلاعات و بیان اطلاعات خودشان با مشکل مواجه باشند.
در زمان مواجه شدن با کودکان در حال رشد٬ والدین و سرپرست کودک باید مراقب و البته حامی آن ها باشند٬ همانطور که به آن ها فرصت رشد و یادگیری به صورت مستقل را می‌دهند. آن ها می توانند با کودکان شان در مورد برنامه ها و قوانین شان صحبت کنند، قوانینی که ممکن است اجباری باشند و در عین حال به صورت الگویی که دوست دارند کودکان شان باشند برای آن ها رفتار کنند. علاوه بر این٬ والدین و سرپرست کودک لازم است تا متوجه باشند که رشد شخصیت اجتماعی کودکان می تواند جهشی یا رفت و برگشتی باشد. هر پیروزی می تواند شکست هم به دنبال خود داشته باشد و والدین و سرپرست کودک نباید از روند رشد کودک خود شرمگین یا دلسرد باشند. بسیار مهم است که والدین در برخورد با کودکان شان٬ با محبت و مثبت اندیش باشند در عین حال که برای تربیت کودکان‌شان چهارچوب و قوانینی دارند و محیط سرگرم کننده ای را فراهم می‌کنند. این شرایط٬ رشد فیزیکی٬ مغزی٬ احساسی و اجتماعی سالمی را در آینده کودک فراهم می‌کند.
این پست٬ ترجمه خلاصه متون زیر است که توسط حامد فرمند برای سایت کویپی تهیه شده است: